หากมีผู้สงสัยว่า แบบหรือวิธีปฏิบัติสำนักวัดสะแก ตามที่หลวงปู่ดู่ท่านสอนนั้น เป็นอย่างไร ก็ขอตอบว่า เริ่มจากคำอาราธนากรรมฐานซึ่งรวมคำสมาทานศีลและคำอาราธนาหลวงปู่ทวด หลวงปู่ดู่และหลวงพ่อเกษม เขมโก จากนั้น ท่านก็ให้นั่งสมาธิหลับตาแล้วบริกรรมในใจว่า พุทธัง สรณัง คัจฉามิ, ธัมมัง สรณัง คัจฉามิ, สังฆัง สรณัง คัจฉามิ
แบบปฏิบัติก็สั้นๆ เพียงเท่านี้ ไม่ได้มีอะไรพิสดารเลย
ส่วนเรื่องอุบายพิจารณาทางด้านปัญญา ก็ให้อยู่ในกรอบอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา
ปฏิบัติเสร็จก็ให้แผ่เมตตา ด้วยบท “พุทธัง อนัตตังฯ” เป็นอันจบ ลุกออกไปก็ประคองจิต รักษาจิต ตลอดอิริยาบถ ๔ จบ.
ที่เห็นบางแห่งเผยแพร่เพี้ยนไปจากเดิม ก็คือ
๑. มีการปรับปรุงแก้ไขคำอาราธนาหลวงปู่ดู่ จาก “นะโม พรหมปัญโญ” เป็น “นะโม โพธิสัตโต พรหมปัญโญ”
๒. มีการเปลี่ยนคำบริกรรมจาก พุทธัง… ธัมมัง… สังฆัง… สรณัง คัจฉามิ (ที่เรียกว่าไตรสรณคมน์) เป็น นะโม พุทธายะ พระพุทธไตรรัตนญาณ… (บทบูชาพระ หรือที่สมัยนี้เปลี่ยนชื่อเรียกเป็นคาถามหาจักรพรรดิ)
๓. การแผ่เมตตา แทนที่จะใช้บท พุทธังอนันตังฯ ที่หลวงปู่บอกสอน ก็ไปใช้บทอาราธนาพระเข้าตัว (สัพเพพุทธา พะลัปปัตตาฯ) เป็นบทแผ่เมตตา และใช้กันจนติดปากในเวลาจะไปแผ่เมตตาให้คนป่วยไข้ว่า ไปสัพเพให้คนนั้นคนนี้
ข้อแรก ที่เติม “โพธิสัตโต” คงทำเพราะศรัทธาเชื่อมั่นว่าหลวงปู่ดู่เป็นพระโพธิสัตว์ แต่ความเห็นส่วนตัว อยากให้คงตามที่หลวงปู่สอนจะดีกว่า อีกอย่างหลวงปู่ท่านเป็นพระที่ถ่อมองค์ ท่านย่อมไม่ปรารถนาจะตีตัวเสมอด้วยหลวงปู่ทวดซึ่งท่านเรียกว่า “ครูอาจารย์”
ข้อสอง คำบริกรรมไตรสรณคมน์ เมื่อเทียบกับ “พุทโธ” ก็ว่ายาวมากแล้ว การเปลี่ยนมาบริกรรมบทบูชาพระทั้งบทจึงยาวเกินสำหรับที่จะใช้เป็นคำบริกรรมภาวนา (การบริกรรมยาวๆ จะเป็นภาระแก่จิต ทำให้ยากต่อการสงบกาย สงบใจ)
ข้อสาม น่าจะเป็นเพราะผู้เผยแพร่มีความเข้าใจผิดแต่ต้น ภายหลังมีผู้รู้ท้วงติง แทนที่จะแก้ไข กลับเหมารวมว่านอกจากอาราธนาพระเข้าตัวแล้วก็ใช้แผ่เมตตาได้ด้วย ทั้งๆ ที่หลวงปู่สอนไว้เป็นคนละตอนกัน
โดยสรุป คงของเดิมอย่างที่หลวงปู่ดู่ท่านสอนไว้จะดีกว่า ไม่ควรแก้ไขจนสร้างความสับสนกับฉบับเดิมของหลวงปู่ เพื่อเป็นส่วนหนึ่งของการบูชาคุณหลวงปู่ดู่ ผู้ที่พวกเราเคารพนับถือท่านเป็นครูบาอาจารย์
“พอ” (๕ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๒)
