คำสอนอันหนึ่งที่หลวงปู่ดู่ท่านสอนสานุศิษย์ คือท่านสอนให้พวกเราตระหนักว่าพวกเราล้วนเป็นฆราวาส ยังต้องมีภาระทำมาหากิน เราจึงต้อง “เหยียบเรือสองแคม” กล่าวคือ ต้องประคองตัวชนิดที่ “ทางโลกไม่ให้ช้ำ ทางธรรมไม่ให้เสีย”
คำสอนนี้มีความสำคัญมาก เพราะด้วยความที่กิเลสมีเหตุผล มันชวนให้เราไม่รับผิดชอบในสิ่งที่ต้องรับผิดชอบ เช่น ทอดธุระการดูแลรับผิดชอบทางบ้าน โดยอ้างว่าจะประพฤติธรรม
ในทางกลับกัน บางทีก็ไม่สนใจธรรม เอาแต่บ้างาน บ้าหาทรัพย์ หรือหมกมุ่นคลุกคลีกับมิตรสหาย จนลืมว่าเรายังมีชีวิตด้านในคือจิตใจที่เราต้องรับผิดชอบ มัวประมาทในวัยและความไม่มีโรค จึงเพลินไปกับกิจกรรมทางโลก จนพ้นกาลผ่านวัยไปเปล่าๆ
ดังนั้น ด้วยความที่เป็นฆราวาสผู้สนใจใฝ่ธรรม จึงควรดำเนินชีวิตอย่างมีดุลยภาพเพื่อให้เจริญทั้งทางโลกและทางธรรม ไม่เอียงสุดโต่งไปทางใดทางหนึ่ง คือไม่เอียงไปทางธรรมจนละเลยทางโลก รวมทั้งไม่เอียงไปทางโลกจนละเลยธรรมอันเป็นเรื่องของการพัฒนาจิตใจ หรือสร้างเครื่องอยู่ในใจไว้เป็นภูมิคุ้มกันทุกข์ มิเช่นนั้น “เรือชีวิต” จะล่มเอาได้
จึงควรน้อมนำโอวาทหลวงปู่ในเรื่อง “เหยียบเรือสองแคม ทางโลกไม่ให้ช้ำ ทางธรรมไม่ให้เสีย” มาเป็นศิลปะในการดำเนินชีวิต
“พอ” (๑๒ กันยายน ๒๕๖๑)
