ภายหลังหลวงปู่มรณภาพไม่นาน ก็มีคนที่เคยอยู่ช่วยงานวัด นำผ้ายันต์รอยฝ่ามือฝ่าเท้าหลวงปู่ ออกมาจำหน่ายแบบส่วนตัว (มิใช่ในนามวัด)
ลูกศิษย์คนหนึ่งของหลวงปู่ซึ่งเป็นนักเช็กพระ พอได้ผ้าดังกล่าวมา ก็มีปีติขึ้นถึงศีรษะ จึงเชื่อมั่นว่าเป็นของแท้ของหลวงปู่ จากนั้นก็บอกกล่าวหลายๆ คนให้พากันเช่าผ้ายันต์ดังกล่าว เพราะคนวัดที่นำมาจำหน่าย บอกว่ามีเพียงไม่กี่ผืน
แต่ผิดสังเกตตรงที่ของมีให้เช่าไม่รู้จักหมด จนเริ่มลังเลว่าหรือจะเป็นทำปลอมขึ้นมา ที่เช็กแล้วมีพลัง เพราะมีผงพระโรยอยู่ ก็เป็นได้ จึงฉุกคิดได้ว่า ถ้าเป็นของแท้ของหลวงปู่ จะโรยผงพระด้วยทำไม หรือเจตนาไว้หลอกนักเช็กพระทั้งหลาย !
เมื่อตั้งข้อสังเกตเช่นนี้ก็เริ่มสืบ สืบไป ๆ ก็พบว่า ปลอมจริงๆ !
ว่าไปแล้ว ของทำปลอมมีมากมาย สารพัดอย่าง และทำกันมาตั้งแต่สมัยหลวงปู่ยังอยู่ ไม่เว้นแม้แต่พระสงฆ์ในวัด (ภายหลังต้องย้ายไปพำนักที่วัดอื่น)
เพราะวัตถุมงคลนั้นเกี่ยวข้องกับเงินๆ ทองๆ หากผู้เกี่ยวข้องไม่สุจริต ก็ย่อมจะพาให้วุ่นวาย
พระอาวุโสที่วัดสะแกรูปหนึ่ง เคยมีคนทาบทามให้ท่านเป็นเจ้าอาวาส ท่านบอกว่า ถ้าท่านยอมรับตำแหน่ง ต้องยกเลิกตู้จำหน่ายวัตถุมงคลในวัดสะแกนะ ด้วยเงื่อนไขนี้ ท่านจึงยังคงเป็นพระลูกวัด มีเวลาเลี้ยงแมว เลี้ยงหมา อย่างสบายใจต่อไป ^___^
อ้อ เรื่องตรายาง (ยันต์ตุ๊กตา) ก็เป็นอีกประเด็นหนึ่ง สมัยนั้น ไม่ได้จัดเก็บรัดกุมอะไร คนวัดไปหยิบมาปั๊มได้ เพราะต่างช่วยเทพระหรืออัดรูป ก็นำตรายางมาช่วยกันปั๊ม อีกอย่าง การที่ไม่ซีเรียสเรื่องตรายาง ก็อาจเพราะยังไม่มีกรณีนำตรายางไปปั๊มเพื่อหลอกกันในสมัยที่หลวงปู่ยังอยู่
เก็บไปเก็บมา ผงพระกระจาย จนไม่รู้อะไรเป็นอะไรเสียแล้วสิ
เล่าสู่กันฟัง
“พอ” (๒๐ พฤษภาคม ๒๕๖๔)
