ศิษย์หนุ่มคนหนึ่งของหลวงปู่ดู่ เขามีแหวนหน้าพระของหลวงปู่เป็นของคู่กาย
เช่นเดียวกับหลายๆ คน ที่มักได้ยินเรื่องราวเหตุการณ์อัศจรรย์เกี่ยวกับวัตถุมงคลหลวงปู่อยู่เสมอๆ ไม่ว่าเรื่องแคล้วคลาดจากอุบัติเหตุ หรือเรื่องเข็มฉีดยาแทงไม่เข้า ตลอดถึงหมากัดไม่เข้า เป็นต้น
ทว่า ไม่รู้เป็นอย่างไร หนุ่มคนนี้ไปที่ไหน บรรดาเจ้าตูบไม่สู้เป็นมิตรด้วย และเขาก็มักโดนกัด ไม่เว้นแม้แต่หมาวัด อย่างวัดของหลวงปู่เจี๊ยะ ซึ่งวันนั้นหลวงปู่เจี๊ยะห้ามไม่ทัน เขาโดนกัดจนเลือดออก
หนุ่มคนนี้บ่นให้ลุงสิทธิ์ฟังว่า ทำไมหนอปาฏิหาริย์จึงเกิดกับคนอื่น ไม่เห็นเกิดกับตัวเขาบ้าง
ลุงสิทธิ์จึงปลอบใจว่า “พระท่านไม่ได้แสดงพร่ำเพรื่อ ต้องจำเป็นจริงๆ ท่านจึงจะแสดง ที่สำคัญ กับคนที่มีศรัทธาตั้งมั่นดีแล้ว ท่านก็ไม่จำเป็นต้องแสดงเพื่อให้เชื่ออีก”
เป็นอันว่า ถือเป็นความภาคภูมิใจ ว่าเรานี้หนอ เป็นผู้ที่มีศรัทธาไม่ง่อนแง่นคลอนแคลน จนสิ่งศักดิ์สิทธิ์ไม่จำเป็นต้องมาแสดงอิทธิฤทธิ์เล็กๆ น้อยๆ เพื่อปลูกศรัทธาดอก ^___^
“พอ” (๑๑ พฤษภาคม ๒๕๖๔)
