ในปีแรกที่ไปกราบหลวงปู่ดู่ ผมเห็นหลวงปู่ไม่ได้นั่งบนอาสนะนุ่มๆ รู้สึกเอาเองว่าท่านนั่งรับแขกทั้งวันอย่างนี้คงเจ็บก้นและปวดแข้งปวดขาไม่น้อย จึงไปจัดหาอาสนะที่เป็นเบาะมาถวายท่านโดยหวังว่าจะช่วยคลายทุกขเวทนาของท่านได้บ้าง
ผลก็คือ หลวงปู่เมตตารับและใช้นั่งให้ผู้ถวายอย่างเราได้อิ่มใจ แต่เพียงไม่กี่วันท่านก็สละแก่สงฆ์ กลับมานั่งสัมผัสพื้นดังเดิม จึงทำให้เห็นว่าหลวงปู่ท่านยินดีพอใจในการเป็นอยู่อย่างมักน้อยสันโดษ หากจะใช้อะไรที่เป็นความสะดวกสบายหรือหรูหราสักนิด ดูท่านจะเก้อเขินที่จะใช้สิ่งเหล่านั้น
มีอาสนะเบาะนั่งนุ่มๆ ท่านก็ไม่ใช้ มีนายแพทย์มาขอติดเครื่องปรับอากาศ ท่านปฏิเสธหลายครั้ง สุดท้ายทนแรงตื้อไม่ไหว จำต้องอนุญาต แต่ก็ไม่เห็นท่านเปิดใช้
หลวงปู่ท่านเน้นสอนด้วยการทำให้ดู ว่าการจะฝึกฝนพัฒนาตน ต้องอยู่ง่าย กินง่าย และอดทน ความสะดวกสบายและการติดสุข มันจะทำให้เราอ่อนแอ และตั้งอยู่ในความประมาท
เขียนเล่าให้พวกเราฟังแล้วก็ทำให้คิดถึงหลวงปู่ หาพระอย่างท่านได้ยากจริงๆ
“พอ” (๒๕ กรกฎาคม ๒๕๖๒)
